Denemeler

Oyunculuk üslubuna dair çalışmalarımız devam ediyor. Sahnede oyuncunun, hem kendi sesinin bir anlatıcı olarak duyulduğu hem de anlatıdaki kişi ve nesnelerin zaman zaman sahnede canlandığı bir devinim alanı kurmaya çalışıyoruz. Bugünkü denemeler, benim için bir hayli ilham vericiydi. Hikayeleri ilgi çekici bir biçimde anlatmanın yolunun, hikaye içindeki karakteristik yanların başka seslere ve imajlara kavuşmasıyla mümkün olacağını düşündüm. Bunun için, kitabın çağırdığı yol olan meddahlığa ufaktan bir yanıt vermeye başladık. Oyunculuğun temel paradoksunu, bu bağlamda koruyarak, -ne tam rol kişiyim ne de kendimim- neler yapabileceğimize bakıyoruz. Resmedilen her nesne/kişi, büyük resmin birer parçası olarak kendi gözlerinden bize romanı anlatmaya başlayacaklar. Tıpkı minyatürdeki her unsurun başka eller tarafından nakşedilerek biraraya gelmesiyle totalde bir hikayenin kendisi olması gibi, bizler de başka sesler ve bedenler olarak hikayenin kendisini sahneye getirmeye çabalayacağız. Gibi...